Nietrzymanie moczu (inkontynencja) - objawy, przyczyny, leczenie nietrzymania moczu

Problem nietrzymania moczu u kobiet i mężczyzn - skala problemu

Nietrzymaniem moczu (inkontynencją) określa się mimowolny wyciek moczu z pęcherza moczowego, który da się obiektywnie stwierdzić. Niekontrolowany wyciek moczu stanowi problem socjalny i higieniczny dla osoby nim dotkniętej. U mężczyzn nietrzymanie moczu występuje dwukrotnie rzadziej niż u kobiet. Szczególnie często ujawnia się po menopauzie.

Nietrzymanie moczu może wystąpić u osób obu płci i w każdym wieku, jednakże najczęściej dotyka ono osoby starsze. Występuje częściej wśród kobiet (1 przypadek na 5 kobiet po 40. rż.) niż u w przypadku mężczyzn. Po 80. roku życia nietrzymanie moczu pojawia się wśród jednej trzeciej mężczyzn i połowie kobiet. Szacuje się że jedynie co druga osoba cierpiąca na tą przypadłość udaje się do lekarza. W przypadku kobiet zagrożenie wystąpienia nietrzymania moczu jest większe i wzrasta wraz z liczbą ciąż i porodów. Częściej występuje u kobiet, które przebyły operacje ginekologiczne, menopauzę, a także cierpiące na przewlekłe zaparcia czy otyłość.  Nietrzymanie moczu u mężczyzn z powiększonym gruczołem krokowym występuje z większą częstotliwością, w wyniku samego procesu oraz związanymi z nim zabiegami chirurgicznymi.

Szacuje się, że problem z mimowolnym oddawaniem moczu moczu w Polsce dotyka ponad 2,5 mln kobiet. Niestety częstość występowania dolegliwości jest trudna do oszacowania i dane często są zaniżone. Po porodzie dochodzi do osłabienia mięśni Kegla (mięśnie dna miednicy). Ze względu na powiększającą się macicę i działanie hormonów dochodzi do rozluźnienia mięśni, dochodzi do ucisku na pęcherz moczowy, co skutkuje parciem na pęcherz i potrzebę oddania moczu. By zapobiec nietrzymaniu moczu zarówno w trakcie ciąży, jak i po porodzie, należy stosować ćwiczenia mięśni kegla.

Głównym powodem nietrzymania moczu wśród mężczyzn są problemy z prostatą (gruczołem krokowym). Przerost prostaty wywołuje nacisk na cewkę moczową, przez co mocz oddawany jest kroplami. Poprzez rosnący gruczoł krokowy może dojść do ucisku na pęcherz moczowy, wywołując parcia naglące. Przerost prostaty może przyczyniać się do rozwoju infekcji układu moczowego, przez którą pojawia się częsta potrzeba oddawania moczu. Leki, które są stosowane w przypadku leczenia przerostu gruczołu krokowego mogą działać moczopędnie, co dodatkowo zwiększa ryzyko nietrzymania moczu. Przerost prostaty może dotyczyć nawet połowy mężczyzn, którzy ukończyli 60. rok życia.

Wśród dzieci najczęściej występują dwa typy zaburzeń – zaburzenie typu moczenia nocnego oraz zaburzenie typu nietrzymania moczu (inkontynencja). W przypadku zaburzeń nietrzymania moczu u dzieci najczęstszym powodem są choroby układu nerwowego, jak np. mózgowe porażenie dziecięce, oraz choroby układu moczowego, takie jak – wada pęcherza, cewki moczowej, lub nerek). W przypadku moczenia nocnego należy zaznaczyć, że dziecko dopiero w trzecim roku życia może świadomie powstrzymywać oddawanie moczu. Taką kontrolę dziecko początkowo uzyskuje jedynie za dnia, dopiero później w nocy.

Przyczyny nietrzymania moczu

Nietrzymanie moczu jest problemem, który może mieć różne przyczyny. Dobre trzymanie moczu uwarunkowane jest odpowiednim stanem dolnych dróg moczowych, a także ich prawidłowym unerwieniem. Do wycieku moczu dochodzi, gdy ciśnienie w pęcherzu moczowym jest wyższe niż ciśnienie wywierane przez zwieracz cewki moczowej w każdej sytuacji z wyjątkiem intencjonalnego oddawania moczu (mikcji). Za regulację działania ośrodków mikcji odpowiada układ nerwowy. Przyczyną inkontynencji może być więc powodowane przez urazy prowadzące do zaburzeń w obrębie układu nerwowego np. udary, guzy mózgu, zaburzenia krążenia mózgowego, stwardnienie rozsiane, demencja, urazy rdzenia kręgowego, w przebiegu powikłań cukrzycy (polineuropatia obwodowa), stany po operacjach w obrębie miednicy. Do nietrzymania moczu może dojść również w sytuacji, gdy ściany pęcherza moczowego są mniej rozciągliwe np. stan po radioterapii w obrębie miednicy, wskutek przewlekłych zapaleń pęcherza, a także podczas niekontrolowanych skurczy pęcherza podczas jego wypełniania. Kiedy zwieracz cewki moczowej ulega osłabieniu, dochodzi do tzw. wysiłkowego nietrzymania moczu.

Ze względu na czas trwania można wyróżnić dwa typu nietrzymania moczu - przejściowy lub trwały. W przypadku przejściowego nietrzymania moczu przyczyny mogą być różne:

• choroby układu nerwowego - napady padaczkowe
• zaburzenia psychiczne - majaczenie, depresja
• zapalenie cewki moczowej i błony śluzowej pochwy
• niektóre leki m.in. moczopędne, stosowane w chorobie Parkinsowa, przeciwdepresyjne
• wielomocz (wydalanie ponad 2,5 litra moczu na dobę) w wyniku różnych procesów chorobowych np. hiperkalcemii, hipokaliemii, polidypsji, moczówki prostej

Czasami nietrzymanie moczu utrzymuje się trwale. Może to być spowodowane m.in. zmianami chorobowymi w mięśniu wypierającym pęcherza, częściowa niedrożność cewki moczowej (przelewowe nietrzymanie moczu), porażenie zwieracza cewki moczowej, a także długo utrzymująca się postać przejściowa.

Najczęściej nietrzymanie moczu występuje u:

• Osób otyłych
• Cukrzyków
• Palaczy
• Osób z przewlekłymi zaparciami
• Kobiet w ciąży i po porodzie
• Kobiet po przebytej menopauzie
• Osób z chorobami neurologicznymi
• Mężczyzn z przerostem prostaty
• Osób z częstymi infekcjami dróg moczowych 
• Pacjentów po przebytych operacjach ginekologicznych

Objawy nietrzymania moczu

Nietrzymanie moczu może charakteryzować się następującymi objawami:

• Nagły wyciek moczu z cewki moczowej w trakcie kichania, kaszlu, dźwigania ciężkich przedmiotów czy biegania
• Konieczność wstawania w nocy by oddać mocz
• Niekontrolowane popuszczanie moczu w trakcie snu bądź w sytuacjach stresujących
• Częsta potrzeba oddania moczu (więcej niż 8 razy w ciągu dnia lub 2 razy w nocy)
• Regularna konieczność korzystania z toalety, nawet przypadku gdy pęcherz nie jest pełny.

W przypadku pojawienia się jakichkolwiek objawów nietrzymania moczu zaleca się wizytę, w pierwszej kolejności u swojego lekarza rodzinnego, a następnie u ginekologa lub urologa. W trakcie wizyty zostanie przeprowadzony wywiad na temat przebytych zabiegów, współistniejących chorób, występowania krwi w moczu, przyjmowanych leków, spożywania alkoholu i palenia papierosów, oraz częstotliwości oddawania moczu, moczenia nocnego i ogólnych sytuacji wycieku moczu. By uniknąć pogorszenia stanu należy niezwłocznie zasięgnąć porady lekarza zaraz po zaobserwowaniu objawów.

Rodzaje nietrzymania moczu

W zależności od przyczyny, wyróżnia się kilka głównych rodzajów nietrzymania moczu: wysiłkowe, z powodu parcia naglącego oraz z przepełnienia. W literaturze opisuje się także postać mieszaną.

Występowanie nietrzymania moczu typu wysiłkowego związane jest z nieprawidłowym mechanizmem zamknięcia cewki moczowej. Zwieracz cewki moczowej jest osłabiony i kiedy ciśnienie w obrębie jamy brzusznej wzrasta, oddziałując na pęcherz, dochodzi do wycieku moczu. Może występować w takich sytuacjach jak wysiłek fizyczny, kaszel, śmiech. W zaawansowanej postaci, niekontrolowane oddawanie moczu pojawia się również w spoczynku. Osłabienie funkcji zwieracza cewki moczowej spowodowane jest zaburzeniami neurologicznymi lub dysfunkcją samego mięśnia. Ten rodzaj nietrzymania moczu najczęściej występuje po porodzie oraz u kobiet po przebytej menopauzie. Rozróżnia się 3 stopnie nasilenia dolegliwości:

• I stopień – nietrzymanie moczu występuje tylko w pozycji stojącej, przy zwiększonym napięciu tłoczni brzusznej np. podczas kaszlu, kichania, podnoszenia ciężkich przedmiotów
• II stopień – mocz wycieka w pozycji zarówno stojącej jak i leżącej, przy zwiększonym napięciu tłoczni brzusznej
• III stopień – mocz wycieka w pozycji leżącej, przy każdym wzroście ciśnienia wewnątrzbrzusznego

Nietrzymanie moczu z powodu parcia naglącego określane jest również terminem „nadreaktywnego pęcherza” i jego przyczyną jest nadmierna pobudliwość błony mięśniowej pęcherza. Osoba chora skarży się na konieczność natychmiastowego oddania moczu, częste oddawanie niewielkich ilości moczu, niemożność dotarcia na czas do toalety. Nadaktywność pęcherza spowodowana jest zmianami w układzie nerwowym, a przyczyna ich powstawania nie jest do końca poznana.

Postać mieszana nietrzymania moczu jest połączeniem objawów wysiłkowego nietrzymania moczu i nadreaktywnego pęcherza i jest najczęściej występującą postacią tej dolegliwości.

Nietrzymanie moczu z przepełnienia związane jest z utrudnieniem lub brakiem możliwości prawidłowego oddawania moczu w wyniku obniżenia kurczliwości pęcherza lub obecności przeszkody w odpływie moczu np. u mężczyzn przerost gruczołu krokowego.

Naglące nietrzymanie moczu

Nietrzymanie moczu z nagłym parciem wywołane jest nadmierną i nieprawidłową aktywnością mięśni pęcherza. Dochodzi do przedwczesnego skurczenia pęcherza, zanim dojdzie do jego wypełnienia i otrzymania sygnału z mózgu. Intensywne parcie pojawia się w takich sytuacjach jak zmiana pozycji ciała, w trakcie stosunku płciowego lub jako reakcja na dźwięk, np. strumienia wody. Występuje wtedy silna potrzeba oddania moczu, do samego wypływu może dojść nawet kilka sekund po pojawieniu się potrzeby. Naglące nietrzymanie moczu może pojawić się zarówno w ciągu dnia jak i nocy. Przyczyna bardzo często pozostaje nieznana a lekarze rozpoznają tzw. zespół nadreaktywnego (nadpobudliwego) pęcherza.

Znane przyczyny wywołujące naglące nietrzymanie moczu są następujące:

• Choroby neurologiczne (stwardnienie rozsiane, Parkinson)
• Zapalenie pęcherza
• W przypadku mężczyzn choroby prostaty

Wysiłkowe nietrzymanie moczu

Wysiłkowe nietrzymanie moczy jest jednym z trzech istniejących rodzajów przewlekłego nietrzymania moczu. Z dolegliwością mają styczność zarówno kobiety jak i mężczyźni. Osłabione mięśnie dna miednicy nie zaciskają prawidłowo cewki moczowej, w skutek czego dochodzi do bezwładnego wycieku moczu podczas wzrostu ciśnienia, ma to miejsce zazwyczaj podczas kaszlu, śmiechu, kichania czy aktywności fizycznej. Wysiłkowe nietrzymanie moczu charakteryzuje m.in. :

• Nietrzymanie moczu podczas wysiłku fizycznego
• Popuszczanie moczu przy kichaniu i kaszlu
• Problemy z trzymaniem moczu podczas ataków śmiechu
• Brak potrzeby oddawania moczu w ciągu dnia lub w nocy

Istnieją trzy stopnie nietrzymania moczu wysiłkowego, pierwszy, najłagodniejszy to nietrzymanie moczu podczas kaszlu, kichaniu, śmiechu, lub innych czynnościach, które zwiększają ciśnienie w jamie brzusznej. Sporadyczny wyciek moczu nie powinien być ignorowany i należy w pierwszej kolejności udać się do swojego lekarza rodzinnego, a następnie do urologa bądź ginekologa. Zbagatelizowanie objawów może doprowadzić do nasilenia się problemu, co może sprzyjać rozwojowi poważnych powikłań

Istnieją dwa typy uszkodzeń mechanizmów odpowiedzialnych za zamykanie cewki moczowej, mogą występować jednocześnie, i to one są główną przyczyną wysiłkowego nietrzymania moczu. Jako pierwszy wymienia się wzmożoną ruchomość szyjki pęcherza moczowego (anatomiczne wysiłkowe nietrzymanie moczu). Do mimowolnego wycieku dochodzi na skutek zaburzenia transmisji ciśnienia brzusznego, spowodowanego nieodpowiednim podparciem przez dno miednicy. Uszkodzenie drugiego typu to niewydolność mechanizmu zwieraczowego cewki moczowej, pojawia się na skutek uszkodzeń dokonanych w trakcie operacji.

Zmiany w układnie powięziowo-mięśniowym oraz osłabienie dna miednicy są powiązane z obiema przyczynami nietrzymania moczu. Wśród kobiet najczęściej spowodowane zaburzeniami hormonalnymi, porodami naturalnymi, urazami lub operacjami. W przypadku mężczyzn najczęściej ma to związek z chorobami prostaty, w tym radykalną prostatektomią (metoda leczenia raka prostaty).

Istnieje wiele czynników ryzyka które przyczyniają się do powstania wysiłkowego nietrzymania moczu, są to m.in. :

• Poród po 42. tygodniu ciąży
• Poród naturalny
• Poród wywołany oksytocyną
• Palenie papierosów
• Zaparcia
• Otyłość
• Ciężka praca fizyczna
• Operacje usunięcia gruczolaka prostaty
• Radykalna prostatektomia

Nietrzymanie moczu z przepełnienia

Nietrzymanie moczu z powodu przepełnienia pęcherza wynika z przeszkody w odpływie moczu z pęcherza. Jest on wypełniony i rozciągnięty, w skutek czego dochodzi do mimowolnego wycieku moczu, może dojść również do rozwoju nefropatii zaporowej . Problem dotyka najczęściej mężczyzn z powiększoną prostatą.

Nadreaktywność pęcherza moczowego

Nadreaktywność pęcherza moczowego (ang. overactive bladder), zwana również nadwrażliwością pęcherza. Wzmaga potrzebę oddania moczu, pomimo niewielkiej jego ilości w pęcherzu. Objawia się w sposób następujący:

• Konieczność oddania moczu w trakcie snu
• Silna potrzeba oddania moczu towarzysząca parciom naglącym
• Zbyt częsta potrzeba oddania moczu która następuje w konsekwencji parcia naglącego

Istnieją dwa typy nadwrażliwości pęcherza, jest to nadwrażliwość sucha, której nie towarzyszy wyciek moczu, oraz nadwrażliwość mokra, w przypadku której występuje popuszczanie moczu. Jest wiele czynników, które mogą wywołać nadreaktywność pęcherza moczowego. Może to być otyłość, palenie papierosów, spożywanie kofeiny, spożywanie alkoholu, siedzący tryb życia. Do czynników zaliczają się również choroby ogólnoustrojowe, np. cukrzyca, zmiany dolnych dróg moczowych czy zaburzenia neurologiczne.

Przyczyny nadreaktywności pęcherza nadal nie zostały przez naukowców w pełni określone. Mogą one dotykać osoby w każdym wieku i niezależnie od płci. Zakłada się, że do rozwoju tej choroby przyczynia się między innymi:

• Przebyte zapalenie pęcherza moczowego oraz cewki moczowej
• Powiększony gruczoł krokowy
• Guzy jajników
• Przebyte zapalenie górnych dróg moczowych
• Kamica moczowa
• Przebyta ciąża i poród
• Cukrzyca
• Otyłość
• Zaburzenia neurologiczne
• Palenie wyrobów tytoniowych
• Siedzący tryb pracy
• Częste spożycie napojów energetycznych lub kawy
• Zaburzenia psychiczne

Głównym objawem nadwrażliwości pęcherza jest ciągła potrzeba skorzystania z toalety. Częstotliwość występowania problemu jest niezależna od pory dnia. Wśród pacjentów często występuje uczucie pełnego pęcherza zaraz po oddaniu moczu, a także wyciek zaraz po oddaniu moczu. By rozpoznać nadreaktywność pęcherza wymagana jest odpowiednia diagnostyka. Badania opierają się na wykluczeniu potencjalnych przyczyn autonomicznych i metabolicznych. Przeprowadzane są badania ogólne moczu, i badania urodynamiczne, mające na celu sprawdzenie napięcia pęcherza, prędkość wydalania moczu, oraz ilość pozostawionego w pęcherzu moczu po jego wydaleniu.

Diagnostyka inkontynencji

Jak zdiagnozować nietrzymanie moczu? W diagnostyce nietrzymania moczu poza wywiadem lekarskim, w celu określenia przyczyny nietrzymania moczu lekarz może zalecić wykonanie badań takich jak: badanie ogólne i posiew moczu, morfologia krwi, badanie stężenia białka C-reaktywnego, badanie urodynamiczne i USG jamy brzusznej.

Sposoby leczenia nietrzymania moczu

Dobór metody leczenia inkontynencji zależy od występującej przyczyny moczu. Zazwyczaj jest to połączenie kilku z poniższych metod:

• Ćwiczenie mięśni dna miednicy
• Wykluczenie alkoholu i napojów gazowanych
• Ograniczenie spożycia kofeiny i kwaśnych produktów
• Zaprzestanie palenia tytoniu
• Dieta bogatobłonnikowa, aby zapobiegać zaparciom
• Redukcja masy ciała u osób otyłych
• Picie małych ilości płynów z dużą częstotliwością
• Biofeedback i trening pęcherza
• Unikanie infekcji dróg moczowo-płciowych
• Leczenie farmakologiczne
• Leczenie operacyjne

Leczenie nietrzymania moczu jest zależne od przyczyny, typu i nasilenia problemu. Jednakże, niezależnie od typu wspomagająco zadziałają zmiany stylu życia, takie jak:

• Ćwiczenia mięśni kegla
• W przypadku otyłości i nadwagi zmniejszenie masy ciała
• Zmniejszenie, lub całkowite odstawienie spożycia alkoholu
• Zredukowanie spożycia kofeiny i napojów energetycznych
• Sytuacyjne zredukowanie spożycia płynów (przed snem, spotkanie, jazdą samochodem itp.)
• Trening pęcherza, polegającym na panowaniu i kontrolowaniu potrzeby oddawania moczu (trwające długotrwale pod nadzorem doświadczonych specjalistów)

Leczenie wysiłkowego nietrzymania moczu może być również chirurgiczne. Są różne metody, które charakteryzuje inna skuteczność, nie zawsze zapewniają długotrwały efekt i po pewnym czasie dochodzi do nawrotów nietrzymania moczu. Do najskuteczniejszych zabiegów chirurgicznych zalicza się zabiegi pętlowe oraz zabiegi powieszenia szyi pęcherza moczowego.

W leczeniu nietrzymania moczu stosuje się także farmaceutyki. Leki podawane są zazwyczaj w przypadku niesatysfakcjonujących rezultatów treningów pęcherza. Leczenie chirurgiczne stosuje się tylko w przypadku niepowodzenia w treningach pęcherza i leczeniu lekami. Kontakt skóry krocza z moczem może doprowadzić, do wysypki, podrażnień, a w niektórych przypadkach do zmian zapalnych. Stosowane są wtedy przybory wchłaniające mocz, takie jak wkładki lub pieluchomajtki. Stosuje się również maści na skórę działające przeciw odparzeniom. W przypadku nietrzymania moczu z przepełnienia wprowadza się cewnik do pęcherza lub eliminuje przeszkodę utrudniającą swobodne oddawanie moczu.

Prawidłowo wykonywane ćwiczenia, oraz odpowiednie leczenie przyczynia się do złagodzenia, a nawet ustąpienia nietrzymania moczu. Należy jednak pamiętać, że po ustąpieniu objawów wymagane jest kontynuowanie wykonywanych ćwiczeń, by uniknąć nawrotów dolegliwości.

Ćwiczenia mięśni dna miednicy (ćwiczenia mięśni kegla)

W przypadku wysiłkowego nietrzymania moczu u kobiet, istotną kwestią są ćwiczenia mięśni kegla, polegają one na wzmocnieniu mięśni dna miednicy. Są jednym z najlepszych sposobów radzenia sobie z problemem inkontynencji. Ćwiczenia nie należą do skomplikowanych i może je wykonywać także w domu. Najważniejsze jest utrzymanie regularności ich wykonywania, przynajmniej przez 3 miesiące, 3 razy dziennie. Jako pierwsze, należy nauczyć się napinania konkretnych mięśni. W pozycji siedzącej należy lekko rozsunąć kolana, należy wyobrazić sobie moment w którym oddajemy mocz i spróbować zatrzymać strumień moczu, tak samo jak w trakcie samej czynności. Mięśnie, z których w tym momencie korzystamy, to te które należy ćwiczyć. Ćwiczenia można wykonywać również w pozycji stojącej i leżącej, pamiętając o pozostawieniu lekko rozsuniętych kolan. Licząc do pięciu, należy bardzo mocno napinać mięśnie, a następnie je rozluźnić, czynność powtarza się od 4-5 razy. Następnie wykonuje się szybszą serię, licząc do 2 i również powtórzyć 4-5 razy. Ćwiczenia te należy wykonywać naprzemiennie, raz serię wolną i raz szybką, co najmniej 3 razy dziennie przez 5 minut. W miarę możliwości wydłużać skurcze wolne do ok. 10 sekund. Najlepsze wyniki można zaobserwować wykonując ćwiczenia w różnych pozycjach, od 6 do 10 razy dziennie.

W trakcie wykonywania ćwiczeń należy zwrócić uwagę na poniższe kwestie:

• Początkujący powinni zwrócić uwagę na czas trwania treningu, całkowity czas trwania nie powinien przekroczyć 15 minut. Zmęczenie mięśni występujące po tym czasie sprawi, że trening będzie nieefektywny.
• Nie należy ćwiczyć w trakcie oddawania moczu.
• W trakcie wykonywania ćwiczeń należy zwrócić uwagę na czas rozluźnienia mięśni – powinno ono trwać tyle samo co napinanie.
• Zauważalne efekty można zauważyć już po ok. 6 tygodniach wykonywania ćwiczeń. Pomimo to zaleca się kontynuowanie wykonywanych ćwiczeń, można wtedy zmniejszyć ich częstotliwość.
• W przypadku braku efektu po zastosowaniu się do zaleceń i wykonania treningu należy skonsultować się ze specjalistą.

Poniżej przedstawionych zostało kilka innych ćwiczeń, z których warto skorzystać chcąc ćwiczyć mięśnie dna miednicy:

1. Usiądź wygodnie, np. ze skrzyżowanymi nogami (po turecku). Plecy można oprzeć o ścianę. Następnie należy wykonać wdech powietrza nosem, napiąć mięśnie kegla (nie napinając przy tym mięśni pośladków, brzucha lub szczęki), w kolejnym kroku należy powoli wypuszczać powietrze przez usta, i w trakcie wydychania powoli rozluźniać mięśnie. Czas poświęcony na wdech powinien być tak sam dla wydechu (ok. 2-3 sekundy).
2. W tym ćwiczeniu potrzebna będzie piłka. Stań przy ścianie, piłkę włóż między plecy a ścianę. Dłonie mogą zostać oparte o biodra. Następnie lekko ugnij nogi w kolanach, dociskając odcinek lędźwiowy do piłki. Weź wdech nosem, powoli wykonaj wydech napinając przy tym mięśnie miednicy. Samo napięcie powinno trwać między 3-5 sekund. W następnym kroku należy powoli rozluźniać napięte mięśnie. Ćwiczenie powinno powtarzać się 5-10 razy dziennie i pamiętać o utrzymywaniu jednakowego czasu dla napięcia i rozluźnienia.
3. Połóż się na lewym boku, prawą nogę należy zgiąć pod kątem prostym i podtrzymać ją lewą ręką. Powoli kładąc się na plecy należy skręcać tułowiem w prawą stronę, do momentu odczucia lekkiego rozciągnięcia mięśni kręgosłupa i pośladka. Prawą rękę kładziemy wyprostowaną na podłodze i zatrzymujemy ruch na czas od 5-30 sekund. Następnie należy zmienić stronę. Całość powtarzamy 5-10 razy na obie strony.
4. Połóż się na plecach. Prawą dłonią chwyć lewy nadgarstek, prawą nogę zegnij i przełóż na zewnętrzną stronę lewej nogi. W kolejnym kroku należy wykonać skłon w prawą stronę do momentu odczucia rozciągania lewego boku. Zatrzymaj się w tej pozycji na 5-30 sekund, następnie zmień nogę. Całość powtórz 5-10 razy na każdy bok.
5. Połóż się na plecach. Ugiętą w kolanie lewą nogę oprzyj o ścianę, prawą pozostaw wyprostowaną na podłodze. W kolejnym kroku powoli prostuj lewą nogę, piętę kieruj ku górze a palce ku sobie. Prostowanie wykonuje się do momentu uczucia lekkiego rozciągania. Pozostań w tej pozycji 5-30 sekund. Następnie zmień nogę. Powtórz 5-10 razy na każdą nogę.
6. Uklęknij na lewym kolanie pozostawiając prawą nogę z przodu, kolano powinno znajdować się na wysokości stopy. Następnie ręce ułóż na prawym udzie. Wykonaj wykrok do przodu do momentu odczucia rozciągania przedniej części uda. Pozostań w tej pozycji 5-30 sekund. Zmień nogę, ćwiczenie powtarzaj po 5-10 razy na każdą nogę.

Produkty na nietrzymanie moczu

Osoby z nietrzymaniem moczu mogą wspomagać się różnymi produktami z apteki. Jeśli wyciek jest niewielki można skorzystać z wkładek urologicznych lub specjalnych podpasek, które będą wchłaniać niewielką ilość moczu. W przypadku występowania większych wycieków polecane są pieluchomajtki lub majtki chłonne, które ze względu na swoją strukturę są w stanie pochłonąć większą ilość moczu. Pomocne również mogą okazać się suplementy wspomagające prawidłową pracę układu moczowego. W skład suplementów najczęściej wchodzą ekstrakty z naturalnych składników, takich jak:

• Żurawina – przyczynia się do hamowania przylegania do nabłonka dróg moczowych chorobotwórczych bakterii
• Ziele pokrzywy – wspomaga eliminację wody z organizmu i pomaga oczyszczać drogi moczowe
• Pestki dyni – wspiera poprawną pracę układu moczowego i przyczynia się do zmniejszenia stanów zapalnych dróg moczowych

Bardzo często zawierają również witaminę D3, która wspiera działanie układu odpornościowego i mięśni, w tym również mięśni dna miednicy. Niezależnie od przyczyny niekontrolowanego wypływu moczu przez cewkę moczową, należy również zadbać o higienę intymną korzystając z odpowiednich żelów. Odpowiednia pielęgnacja miejsc intymnych zapewnia poczucie komfortu i dyskrecji.

Profilktyka - czy można zmniejszyć ryzyko nietrzymania moczu?

Ryzyko można zredukować szczególnie poprzez zmianę nawyków i stylu życia. Należy ograniczyć spożycie kofeiny, alkoholu i napojów energetycznych. Utrzymywać prawidłową masę ciała. Regularnie ćwiczyć mięśnie dna miednicy wykonując odpowiednie ćwiczenia, szczególnie w przypadku kobiet po porodzie, w przypadku których systematyczne ćwiczenie może zapobiec pojawieniu się wysiłkowego nietrzymania moczu.

 

Przypisy

1. Roberts, S., Howard, Z., Weir, K. A., Nucifora, J., Baker, N., Smith, L., ... & Ross, L. (2021, March). Patient perceptions of a group-based lifestyle intervention for overweight women with urinary incontinence: a qualitative descriptive study. In Healthcare (Vol. 9, No. 3, p. 265). Multidisciplinary Digital Publishing Institute.
2. Berghmans, B., Seleme, M. R., & Bernards, A. T. M. (2020). Physiotherapy assessment for female urinary incontinence. International urogynecology journal, 31(5), 917-931.
3. Nambiar, A. K., Bosch, R., Cruz, F., Lemack, G. E., Thiruchelvam, N., Tubaro, A., ... & Burkhard, F. C. (2018). EAU guidelines on assessment and nonsurgical management of urinary incontinence. European urology, 73(4), 596-609.
4. Aoki, Y., Brown, H. W., Brubaker, L., Cornu, J. N., Daly, J. O., & Cartwright, R. (2017). Urinary incontinence in women. Nature reviews Disease primers, 3(1), 1-20.
5. TOM 1 i 2. Red. Słomko, Zbigniew. Warszawa: PZWL Wydawnictwo Lekarskie, 2008.
6. Batmani, Sedighe, et al. "Prevalence and factors related to urinary incontinence in older adults women worldwide: a comprehensive systematic review and meta-analysis of observational studies." BMC geriatrics 21.1 (2021): 1-17.
7. Frigerio, Matteo, et al. "Quality of Life, Psychological Wellbeing, and Sexuality in Women with Urinary Incontinence—Where Are We Now: A Narrative Review." Medicina 58.4 (2022): 525.